| Beton duvarlar arasında bir çiçek açtı |
| Siz kahramanısınız çelik dişliler arasında |
| Direnen insanlığın |
| Saçlarınız ıstırap denizinde bir tutam başak |
| Elleriniz kök salmış ağacıdır zamana |
| O inanmışlar çağının. |
| Zaman akar yer direnir gökyüzü kanat gerer |
| Siz ölümsüz çiçeği taşırsınız gögsünüzde |
| Karanlığın ormanında iman güneşidir gözünüz |
| Soluğunuz umutsuz ceylanların gözyaşına sünger. |
|
| Gün doğar rüzgar eser bulut dolanır |
| Rahmet şarkısı söyler yağmurlar |
| Alnınız en soylu isyandır demir külçelere |
| Gürültü susar ses donar sevgi tohumu patlar |
| Sessiz bir bombadır konuşur derinlerde. |
|
| Ey bizim sabır yüklü toprağımızın kutsal ağacı |
| Sen bize hayatsın umutsun mezarlar kadar derin |
| Bizi tutan bir şey varsa dirilten o sensin |
| Üzerinde uyuduğumuz yavru kuşların |
| tüy renkli sıcaklığı. |
| Ey damarlarımızda donan buz yüklü heykeller |
| beldesinden |
| Yıkıntılar sonrası sarındığım şefkat anası |
| Ey dağları yerinden oynatan ses ey mermeri toz eden |
| rüzgar |
| Ey alemi donatan ışık toprağa can veren el. |
|
| Gün olur toprak uyanır ağaç uyanır uyanır
böcekler |
| Sarı bozkır titrer çıplak ağaçlar yeşerir gök
yıkanır kirli |
| dumanlardan |
|
| Su coşar deniz kabarır canlanır ölü şehirler |
| Yemyeşil bir rüzgar eser yıldızlar arasından. |
|
| Şimdi siz taşıyorsunuz müjdenin kurşun yükünü |
| Çatlayacak yalanın çelik kabuğu |
| Sizin bahçenizde büyüyecek imanın güneş yüzlü
çocuğu. |
Güzlek, 1966 |
 |
 |