 HARPUTUN YORULUŞU |
| Gecenin gölgesi Harput'u yokluyordu, Gece derelerden başlayıp tüm şehri yoruyordu, Bir kız, ağzı arabesk ağzı Ağaçlara ve kuşlara nâzır çalım satıyordu Uzakların en uzak yerine, Kuş tüyünden bir selam Düş düğünden bir resim Uçuruyordu Ve gecenin gölgesi ağır ağır Harput'u yokluyordu. O bir dağın peşinde, Harput'un eteğinde, Murat'ın eşiğinde O üveyiklerin O lalelerin beşiğinde eylülü yoruyordu... Bir adam ırmağa şiirler salıyordu Şiirler bir kızın elinde oğula duruyordu Harput! Bir çocuğun sayrılı yüzü Harput uslu çocukların kahkahasına inat Sırtında inleyen nağmeler taşıyordu İlkbahar biteviye dumurlar patlatırken Şarkıların boğuk sesi çarparken kuşlara Pörsüyen çiçekler çağlasını ararken Bir kızın hıçkırığı Harput'u yoruyordu... |
 |